Jak zostało zasygnalizowane w poprzednim poście wysokość ewentualnej sankcji karnej jest zależna przede wszystkim od tego, czy znajdujemy się w stanie po użyciu alkoholu, czy jest to już stan nietrzeźwości. Pomimo podobnego znaczenia w mowie potocznej, w świetle przepisów prawa nie są to pojęcia tożsame.
Stanem nietrzeźwości w rozumieniu art. 116 § 16 Kodeksu karnego oraz w art. 46 ust. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi to taki stan, gdy:
1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub
2) zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.
Stan po użyciu alkoholu zachodzi natomiast, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
Na pierwszy rzut oka da się zauważyć, iż ustawodawca rozróżnia dwa podstawowe sposoby weryfikacji zawartości alkoholu w organizmie – bądź to przez określenie stężenia alkoholu we krwi, bądź przez badanie jego obecności w wydychanym powietrzu. Co do zasady, nie powinniśmy mieć żadnego problemu, jeżeli stężenie we krwi wynosi poniżej 0,2‰ lub, gdy jego ilość w wydychanym powietrzu nie przekracza 0,099 mg w 1 dm3. Należy jednak pamiętać, iż stężenie nie może cechować się tendencją rosnącą, a tym samym prowadzić do stanu, kiedy będzie grozić nam odpowiedzialność karna za przestępstwo lub wykroczenie.
Ciekawym zagadnieniem prawnym jest natomiast taka sytuacja, kiedy wynik badania alkomatem wykaże równe 0,25 mg w 1 dm3. Czy jest to jeszcze wykroczenie, czy już przestępstwo?
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 618)
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2204 z późn. zm.)
Zapraszam do przeczytania następnego postu ;).
